Geçenlerde bir arkadaşımla, yeni sulanmış çimlerin üzerine konulmuş gem iskemlelerinde oturup, çayımızı yudumluyorduk. Biraz keyifsiz gördüm onu. Neden keyifsiz olduğunu sormamın ardından da hemen sigarasını yaktı. Sebebini açıklaması için, ısrarcı olduğumu anladığında da:
– Sorma, kardeş. İstifam cebimde dolaşıyorum. O tarihsiz imzalı dilekçe o kadar ağırlık ediyor ki anlatamam sana.
Hangi meslek grubuna ait olduğunu ve hangi işte çalıştığını etik olarak paylaşmayı çok uygun bulmadığım arkadaşımın durumu gerçekten beni de tedirgin etmişti. Çayımdan bir yudum aldıktan sonra,
– Neden böyle? Sebebi nedir? İşi mi sevmiyorsun? yoksa iş yerini mi? yoksa, yöneticilerinle ya da iş arkadaşlarınla mı sorun yaşıyorsun ? diye ardı ardına sorular sordum.
Soru fırtınası onu daha bir germişti, farkındaydım.
Sorularımı geçiştiremeyeceğini anlayan arkadaşım: Arkadaş, arkadaşın zehrini alır misali açılmaya başladı.
– İşi sevmiyorum.
deyip ardından bir sürü konuya değindi.
-İş yerini sevmesen değiştirirsin, yöneticinle sıkıntı yaşasan ilgili mercilerde çare ararsın, ama işi sevmeyince, iş sana hayallerini vermeyince, çok da yapacak bir şey yok. İnce bir su akan hendeğin iki tarafında, oraya mı geçsem buraya mı derken hem suyun, hem de zamanın akışını seyredersin ama asıl akan, yaşamdır, hayattır ve kucağında bir topar pişmanlıktır.
Bir işten ayrılmak ya da ayrılabilmek, büyük cesaret ister. Çünkü, geride bıraktığınız emeğin tamamını ya da bir kısmını heba etme riski vardır. Ama, genel izlenim, gemileri yakabilenlerin başarılı olabileceği yönündedir. İş değişikliği, bir çeşit tebdili mekandır ve ferahlık vardır. Değişikliği, ekonomik, psikolojik hatta lojistik açıdan dahi atlatabilmek kolay değildir. Eğer, gemileri yakmak için, toplanan bir cesaret varsa, zaten onu ittiren de geri de o işten kaçmak değil, yeni ufuklara yelken açtıran, yelkenin rüzgarı olan tutkudur.
Netice, şimdi o farklı bir işte, çok daha mutlu…